کاکتوس‌ها در شرایط آب و هوایی خشک همانند بیابان‌ها و صحراها به خوبی رشد می‌کنند و توانایی آن را دارند که بدون هیچ گونه آبرسانی و مراقبتی به رشد خود ادامه دهند. کاکتوس‌ها گیاهانی زمخت به حساب می‌آیند، گیاهانی بی‌احساس و دارای خار‌های تیز و کلفت فراوان که کمتر کسی به آن‌ها علاقه نشان می‌دهد به همین خاطر همیشه تنها و به دور از سایر گیاهان قرار دارند.

یک کاکتوس در حالت عادی به هیچ گونه مراقبتی نیاز ندارد و به تنهایی از پس خویش بر‌می‌آید، همانند یک فرد غد و جدی. حال کافیست شما یک کاکتوس را به سرپرستی قبول کنید، مراقبت‌های لازم را در پیش بگیرید، به طور مداوم خاکش را عوض کنید، آب رسانی‌های لازم را انجام دهید، به او مهر و محبت کنید. به مرور زمان این کاکتوس رنگ و رویی نو به خود می‌گیرد، رنگ سبز تیره این گیاه به سبز روشن تغییر پیدا می‌کند. در صورت ادامه یافتن اینگونه مراقبت‌ها، این کاکتوس بعد از مدتی گل می‌دهد. گل‌های زیبا و منحصر به فردی که شاید کمتر کسی در این جمع آن‌ها را دیده باشد. جای تعجب دارد، هیچ کس از چنین گیاهی انتظار چنین رفتاری را ندارد. حال بیاییم مقدار مراقبت‌های خود را روز به روز کمتر کنیم، میزان آبدهی، تعویض خاک، مهر و محبت‌ها. شاهد رفتاری متفاوت از این کاکتوس خواهیم بود، به مرور رنگ و روی گل‌های زده شده از بین خواهد رفت، کاکتوس به رنگ تیره خود باز خواهد گشت و تمام گل‌های موجود خشک خواهند شد. شاید فکر کنید در این مرحله کاکتوس به حالت اولیه خود باز می‌گردد، درست در همان نقطه‌ای که ما به سرپرستی گرفتیم یک گیاه غد و خشن. ولی نه! این گیاه به مرور کم‌رنگ‌تر و کم‌رنگ‌تر می‌شود، از گوشه‌ای شروع به خشک شدن می‌کند. آنقدر این روند ادامه پیدا می‌کند که کاکتوس می‌پوسد و به طور کامل خشک می‌شود. ایراد کار ما در کجا بود؟ چه اتفاقی برای آن کاکتوس زخمت و بی احساس رخ داد؟

این کاکتوس به شرایط زندگی قبلیش عادت کرده بود، به خشکی‌ها، به دور از جمع بودن‌ها، به داشتن یک زندگی بی مهر و محبت ولی وقتی زندگی جدیدی برایش آغاز می‌شود، وقتی شخصی وارد زندگی‌اش می‌شود، تغییر می‌کند، شاد می‌شود، گل می‌دهد، ناخودآگاه به شرایط جدیدش عادت می‌کند طوری که انگار هیچ وقت طعم تلخ تنهایی را نچشیده بود ولی هنگامی که یکباره شرایطش عوض می‌شود طاقت نمی‌آورد، از درون می‌شکند و خشک می‌شود. کاکتوسی که سالیانِ سال در سخت‌ترین شرایط ممکن زندگی می‌کرد حال به خاطر نبود عاطفه می‌میرد. بیاییم به کاکتوس‌ها آب ندهیم، با این کار امیدوارشان نکنیم.

پی‌نوشت: کاکتوس‌ها در اینجا نمادی از هر موجود زنده‌ای در این حیات و زندگی انسان‌ها بودند.

 

0 0 امتیاز
امتیاز
اشتراک
اطلاع برای
guest
0 نظرات
Inline Feedbacks
View all comments
0
نظرتو در مورد این مطلب بگو :)x